"Post Human: Nex Gen" Bring Me the Horizon to dla mnie mocny argument za tym, że jednak współczesna moda na wydawanie EP-ek zamiast albumów nie jest wcale taka zła.
16 utworów? Prawie godzina muzyki? Lata 90. naprawdę wracają...
Gdy ci smutno, gdy ci źle, kiedy wszystko nudzi cię... zawsze z pomocą nie zawiodą "japońskie dziwactwa". A przynajmniej tak jest na ogół w moim przypadku.
Jakim cudem nie trafiłem nigdy wcześniej na Fiction? Nie mam pojęcia. Stojąca na jego czele Lucifer Luscious Violenoue zdaje się być fascynującą osobą: oprócz muzyki stworzyła np. mangę z sobą w roli głównej, w której zakochuje się w swoim wampirzym doppelgangerze.
Ich jedyny album "Lucifer to iu na no Oningyō" to przepuszczony przez filtr visual kei 90sowy gotyk z pewną postpunkową surowością łagodzoną przez różnorodne klawisze i śpiewność języka japońskiego. Zresztą już na okładce w tle widoczny jest plakat "Burning from the Inside" Bauhausu, jest też cover The Passion of Lovers - nie wzięło się to z niczego.
Jakieś 10 lat temu zachwyciłem się Shadowrunem: światem, w którym cyberpunkowe korporacje i wirtualna rzeczywistość łączą się z trollami czy magią rodem z fantasy. Takie mieszanki intrygowały mnie już od czasów Arcanum.
Ostatnio wróciłem do Shadowrun Returns, pierwszej odsłony późniejszej trylogii. Na papierze to spełnienie marzeń fana oldschoolowych izometrycznych erpegów z turowym systemem walki wymagającym odrobiny taktyki. I w praktyce też działa to całkiem nieźle, choć trudno oprzeć się wrażeniu, że Shadowrun Returns to zaledwie przygrywka, nieśmiałe testowanie rozwiązań, które na pełną skalę zostaną rozwinięte w dwóch późniejszych odsłonach.
Punktem wyjścia jest zabójstwo pewnego hakera i naszego dawnego kompana, który zleca nam wyjaśnienie swojej śmierci (oczywiście za sowitą opłatą). Szybko okazuje się, że to, co wygląda w pierwszej chwili na sprawkę lokalnego seryjnego mordercy, to w rzeczywistości intryga zakrojona na szerszą skalę...
Historia nie jest zła, ale w pewnym momencie zaczyna się dłużyć i daleko jej do opowieści z Shadowrun: Dragonfall. Postaci odgrywają tu jakąś rolę, ale chyba tylko złowieszcza siostra naszego zmarłego kolegi została mi w pamięci na dłużej - w odróżnieniu do fenomenalnych bohaterów Dragonfalla, których do dziś pamiętam z imienia. I tak jest w zasadzie ze wszystkim: misje są ok, choć niewiele z nich rozbudowano, ich tereny pozwalają na niewielką swobodę, a statystyki protagonisty nie odgrywają aż takiej roli, jak w kolejnych grach.
Ale przynajmniej Shadowrun Returns to w miarę niedługa, kompaktowa przygoda. Dragonfall - a szczególnie Hong Kong! - to już znacznie dłuższe kolosy, które często z gry taktycznej zamieniają się w niekończącego się ebooka.
Aha, nie polecam portu na PS5 - sterowanie jest niewygodne, co jakiś czas dokuczają bugi, a do tego utwory ścieżki dźwiękowej nakładają się na siebie, tworząc jakąś kakofonię. To ostatnie szczególnie boli, bo soundtracki ze wszystkich Shadowrunów to mistrzostwo świata!
Byłem bardzo ciekaw, jak wypadnie kolejna próba odświeżenia Alone in the Dark i choć pod wieloma względami trafiła w mój gust (obsada! weird fiction! dark jazz!), to trochę rozczarowała bugami...
Ale jeśli klimatyczne gry AA pokroju Call of Cthulhu czy produkcji ukraińskiego Frogwares Wam niestraszne, to tu pewnie też będziecie się dobrze bawić.
Dziś jedna z najważniejszych dla mnie premier tego roku: po latach oczekiwań ukazał się w końcu debiutancki album Decadent Fun Club. Coś czuję, że nie bez powodu dzieje się to w Światowy Dzień Walki z Depresją.
To zespół, który łączy najrozmaitsze inspiracje: od alternatywy spod znaku Placebo, przez depechową elektronikę, po gotycką wrażliwość, nie zapominając przy tym o przebojowości. Pierwsze skrzypce gra jednak bez wątpienia charyzma Pawła Ostrowskiego, który nie tylko rewelacyjnie śpiewa, lecz także umie napisać poruszający, aktualny tekst po polsku i do tego bez cringe'u - a to szalenie rzadkie.
Luty jeszcze nie dobiegł końca, a ja już mam drugiego mocnego kandydata do tytułu gry roku. Wreszcie mogę się przyznać, że od ponad tygodnia nie robię prawie nic innego, tylko gram w Final Fantasy VII Rebirth - i Wam też polecam.
Nazywanie tej gry zaledwie remakiem, do tego niekompletnym (bo to przecież 2 część z planowanych 3), jest szalenie krzywdzące. Square Enix stworzyło praktycznie od nowa ogromną przygodę z otwartym światem (wreszcie im się udało!), zapierającą dech grafiką i toną wciągających minigierek. Gdyby tylko nie przesadzili na koniec, byłby z tego remake idealny.
Polecam również tym, którzy odbili się od Final Fantasy VII Remake - Rebirth przebija tamten tytuł na każdym polu.
Mam takiego ziomka (niestety nie ma go na masto), z którym od paru lat bawimy się w robienie różnych rankingów. Ostatnio namówił mnie, żebyśmy spróbowali zrobić listy swoich ulubionych płyt lat 80. - myślałem, że to niełatwe zadanie, ale potem wzięliśmy się za lata 90. i tak od dwóch tygodni się głowię z kolejnymi pozycjami, a jeszcze nawet nie zacząłem ich układać...
Na razie więc wrzucam lata 80. - może ktoś jeszcze zechce się pobawić? (niezobowiązujące w żaden sposób oznaczenie @AubreyDeLosDestinos@kalisz79)
Aha, tylko podkreślam: to jest zabawa, więc o ile pierwsza dwudziestka jest jeszcze całkiem reprezentatywna, o tyle im dalej w las, tym bardziej robi się przypadkowo. W celu ograniczenia spamu starałem się też wrzucać maks. 2 albumy tego samego wykonawcy, a z niektórymi miałem tak duży problem, że po prostu zaznaczyłem ich obecność symbolicznie.
@tomgwynplaine Appetite... weszło na listę ziomka, więc przekornie odpuściłem u siebie, szczególnie że z biegiem czasu bardzo rzadko wracam (ale w 2006 pewnie bym nie uwierzył, że nie zmieszczę GNR na takiej liście xd). Metallicę reprezentuje Ride... i to właśnie jeden z tych wykonawców, których obecność zaznaczyłem symbolicznie. Madonna wjedzie dopiero w 90sach 😉
Dziś o 14.00 zapraszam do wysłuchania na antenie @radiokapital ostatniego odcinka mojej audycji #SynthokracjaWyzwolona, w której oficjalnie pożegnamy sobie 2023 rok 🦕
Nastał grudzień, więc dzisiejsza #SynthokracjaWyzwolona będzie grudniowo-świąteczna i pełna muzyki do lepienia pierogów: szczypty gravewave'u, trzech dużych chochli IDM-u i innego industrialu z nieodżałowanej wytwórni #TympanikAudio oraz paru łyżeczek innych odmian muzyki elektronicznej. Gadania wyjątkowo mało.
@kalisz79 dzięki 🙂 tak naprawdę jeszcze lubię do takich rytuałów odpalić jakiś black metal, ale uznałem, że to już może być trochę za dużo na tę audycję 🙃 @radiokapital
@warroza@radiokapital@postpunk mam nadzieję, że się nie zawiedziesz 😀 Co do RSS-ów, być może da się to jakoś ogarnąć via Mixcloud? Jutro audycja powinna tam być dostępna.
Sami szukaliśmy muzyki, dzieląc się adresami stron, gdzie kapele wrzucały kawałki. Pojawiły się platformy, które obiecały, że będą hostowały muzykę, zrobią zasięgi, dadzą zarobić i w ogóle będzie super.
Zasięgi poobcinały, zarobić nie dały (chyba że sobie), i jak zwykle przy serwisach opartych o VC maksymalizacja zysku wszystko psuje.
Z BandCampem to nic nowego, każda nawet najfajniejsza platforma założona przez ludzi o szczytnych wartościach, kończy tak samo gdy podeprze się Venture Capital.
Dlatego:
Miej wszystko u siebie, pod swoją domeną, promuj własną markę i własne adresy. Gdzie się da odsyłaj do swojej strony a nie do fb, yt, bc czy spoti. Dziś to masz, jutro możesz nie mieć, i kampanie promujące adresy tam a nie u siebie pójdą jak krew w piach...
Z platform korzystaj dla zasięgów, póki pozwalają. Bo przestaną, to akurat pewne. Albo ograniczą. Albo zaczną oczekiwać abonamentów.
Wejście z muzyką w świat podcastów wydaje mi się kapitalną sprawą, bo ekosystem nie dał się zawłaszczyć, osoby na całym świecie korzystające z różnych apek od różnych dostawców cię znajdą. Jeśli zrobisz to dobrze.
Na #BandCamp zostań do końca. Jego lub Twojego składu ;) Ale na swojej stronie czy swoim podkaście zrób sobie backup i już dzisiaj zacznij promować swoje.
Jeśli jesteś na platformach, bo oferują "łatwość", a wydaje Ci się, że "na swoim" masz trudno to zgłoś się do @ftdl . Pokażemy, że jest dokładnie odwrotnie ;)
No i w podkastach, ale własnych lub na PodKast.cloud, będziesz wiedzieć lepiej, kto i gdzie Ciebie słucha. Dzięki statystykom, które platformy często fałszują lub ukrywają.