Seria "Harry Potter", "Zmierzch" i "Igrzyska Śmierci" - to tytuły, które przychodzą mi na myśl, gdy myślę o książkach, które stały się popularne wśród młodzieży i stanowiły dobry materiał do ekranizacji, osiągając tym samym światowy sukces jako marka. Cykl HP to dla mnie absolutna legenda i ponadczasowa seria (książki, choć filmy też niezłe). "Zmierzchu" czytać i oglądać nie zamierzam. Natomiast chciałem sprawdzić "Hunger Games" i... no tak średnio bym powiedział. Ekranizacji nie widziałem, ale wierzę, że może być dobra. Książka - nie bardzo. To esencja młodzieżówki, ale w tej raczej złej formie. Choć widzę po ocenach na LC, że jestem w tym odosobniony.
Dzieło przez duże "D". Owszem, da się znaleźć wady tej książki, ale jak mało kiedy czułem tutaj, że chcę to czytać i napawać się każdym słowem. Niby nie jestem fanem fantastyki naukowej, zwłaszcza, kiedy istnieje szansa, że jest "ambitna i filozoficzna", ale mam wrażenie, że autor wyczuł tutaj idealny balans pomiędzy pewnym przekazem, a po prostu ciekawą historią i w dodatku przybliżeniem nauki. Polecam gorąco.
Był moment, w której chciałem dać książce 9/10, ale skończyłem na 7/10. Wspominałem już o tym, że środkowy rozdział jest piękny, bardzo podobała mi się też opowieść o pani detektyw, ale... wszystko zepsuła końcówka, która naprawdę jest niesatysfakcjonująca. Tym niemniej, świat dobrze przedstawiony i sięgnę po drugą część. Kiedyś. Wartościowa książka.
Styl Neila Gaimana jest niepodrabialny - nie znam drugiego autora, który by go kopiował (więc pewnie po prostu mało wiem). I co prawda jakoś nigdy nie ekscytuję się, gdy przede mną jest jego książka, ale mimo wszystko zawsze jestem oczarowany po lekturze, bo ten pisarz potrafi tworzyć genialne światy, a raczej rzeczywistość. Często lepszą od bohaterów, ale za to dochodzi do tego dobra, baśniowa historia na granicy światów.
To naprawdę fajna książka. Czuć, że autor (w tej roli nasz @rdarmila) chciał przekazać trochę więcej niż zwykle się robi w fantastyce, ale jeśli ktoś oczekuje książkowego "Firefly" i akcji, to jak najbardziej tutaj też to znajdzie.
Zakończenie otwarto-zamknięte - widać, że druga część została zapowiedziana, ale jednocześnie nie jest to cliffhanger. To uczucie, że do końca nie wiem, jak rozegrała się pewna sytuacja, nie sprawia, że książka została "zepsuta".
Wady? Nazwy własne, mnogość miast, których nie mogę rozróżnić i brak większych wskazówek. Wiem, że to nie jest młodzieżówka, ale chyba mój ciasny umysł nie ogarnął mapy świata i tego, co gdzie kto z kim i dlaczego walczy.
Największa zaleta? Dialogi, dialogi i jeszcze raz dialogi. Czuć tutaj te postacie i ich charaktery, a także przywary.
Odświeżyłem sobie niedawno cykl "Sherwood" Packa i naszły mnie dwa spostrzeżenia... i ugryzły w d...uszę.
Jeśli chcesz, żeby obdarowanemu książką było głupio ją sprzedać, to napisz mu dedykację :D
Utrzymałem się w przekonaniu, że "Sherwood" (pierwszy tom, bo cały cykl trudno oceniać przez to, że jest niedokończony), to jedna z najwybitniejszych polskich książek fantasy, którą stawiam na półce obok Wiedźmina.
Nie napiszę, że szkoda, że została wydana pierwotnie w 3.49 (drugie wydanie, w Runie, zyskało znacznie dokładniejszą i lepszą redakcję), bo cholera wie, jak to wszystko potoczyłoby się potem.
Za to szkoda mi, że w 2001 roku, w nominacjach do Zajdla Pacek miał trochę pecha i konkurował z Dukajem i Kresem, co było trudne z kilku powodów, np. niszowości wydawnictwa 3,49 i niewielkiego nakładu.
Zresztą rok później też nie było "lepiej", bo jego "Wrzesień" "musiał" przegrać z "Narrenturm" Sapkowskiego, a konkurencję ponownie miał bardzo mocną, bo znów Kresa i Dukaja, a na dodatek Ziemiańskiego.
Swoją drogą, to były bardzo ciekawe i mocne pod kątem literackim lata dla polskiej fantastyki. Więc znalezienie się w gronie nominowanych takich nazwisk może budzić tylko szacunek.
Podsumowując, jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji zapoznać się z Sherwood, to zdecydowanie polecam poszukać gdzieś tej powieści, najlepiej w wydaniu z Runy.
Może jednak nie gówno, przepraszam, bo wielu osobom ta książka się podoba. Ale dla mnie to jest tak płytkie, tak źle napisane i tak schematyczne, jakbym ja usiadł i w parę wieczorów to napisał, bez żadnego przygotowania. Jedyne, co ratuje tę książkę, to świat, bo na 224 stronach autorowi naprawdę udało się stworzyć kompletny świat i wbić w typowy cyberpunk. Jest tutaj też sporo akcji Natomiast cała reszta szybko wyleci z mojego umysłu.
Ze względu na świat to dobra pozycja do "egranizacji", ale gdzieś mi mignęło, że ta książka może nawet być na podstawie gry. Tylko nie mam pojęcia jakiej. Pod kątem historii i klimatu jest to podobne do Cyberpunka 2077, ale poziom fabularny dzieła Redów do tej książki to jakby porównać poziom NBA do osiedlowej gry dzieci na jeden kosz.
Fani mitologii słowiańskiej poczują się tutaj jak w domu, ponieważ autorka zrobiła bardzo dobry research i umiejętnie wplotła poszczególne (satysfakcjonujące) stwory w opowieść, dodając też coś od siebie. Jeśli ktoś dodatkowo lubi tatrzańskie klimaty (ja nie) i/lub taniec (ponownie - ja nie), to będzie wniebowzięty. To jedna z bardziej spójnych pod kątem świata książek.
Jako opowieść jest to IMHO mariaż pomiędzy fantastyką, a gdzieniegdzie realizmem magicznym - dużo rzeczy płynie, świat doczesny przenika się z magicznym i... no właśnie, płynie. Brakowało mi tutaj czasem położenia na coś nacisku i lekki chaos, przez który nie mogłem się skupić. A skupić tutaj trzeba się mocno ze względu na trudniejszy niż zwykle język.
Jeśli szukacie klasycznego fantasy napisanego w nowoczesnym stylu, to naprawdę polecam Wam tę książkę, która jest wstępem do trylogii. Dla mnie rewelacja. Nie jest idealna literacko i z tego powodu trochę obniżyłem ocenę, ale to jest tak dobre i nieskomplikowane fantasy, że mimo iż to cegła, to ani razu się nie zmęczyłem w tej historii. Wszystko jest tutaj zbilansowane i po prostu... klasyczne. Polecam gorąco fanom starej fantastyki.
Nie przypominam sobie książki, gdzie głównymi bohaterami są osoby z #niepełnosprawność. To fantastyka młodzieżowa, ale nie taka w stylu nowoczesnych Young Adult, tylko w starym klimacie czystego fantasy, gdzie opowieść ma czegoś nauczyć młodych nastolatków. No i na pewno uczy tolerancji względem "inności" oraz wlewa trochę nadziei w serca tych, którzy nie mają w życiu łatwo. Niestety, jako czysta opowieść broni się to moim zdaniem słabo, choć przeczytałem z przyjemnością. Ale nie wiem, czy będę sięgał dalej.
Kolejna solarpunkowa antologia za mną: “And Lately, The Sun”, wyd. Calyx Press.
Poziom bywa różny. Zaczyna się od naiwnych “Roots” Virindy Baligi, ale potem bywa lepiej. Zapadło mi w pamięć szczególnie “In The Storm, A Fire” Andrew Dany Hudsona i @thejaymo które dzieje się w dystopijnych eko-faszystowskich Stanach Zjednoczonych, a główna bohaterka zajmuje się rozprowadzaniem nielegalnych leków produkowanych przez hakerów. Trochę naciągając, nazwałem sobie to opowiadanie “katolickim solarpunkiem” – pozytywnym bohaterem jest katolicki ksiądz (aczkolwiek w opisywanej przyszłości funkcjonuje co najmniej czterech (anty)papieży, a ten konkretny duchowny jest z tej bardziej progresywnej frakcji, która m. in. uznała, że antykoncepcja nie jest taka zła). Spodobało mi się też “Under Pressure” Commando Jugendstil i Tales From the EV Studio, opowiadające o aktywiście-pracoholiku wysłanym na przymusowy urlop (nie wiem czy “aktywista” to dobre słowo – to osoba współtworząca grupę rzemieślników, architektów i innych specjalistów, pomagającej m.in. przeprojektowywać i remontować budynki tak, aby były bardziej ekologiczne, ale jednocześnie też człowiek mocno zaangażowany w transformację, jaka zaszła w tamtym świecie). Opowiadanie dość humorystyczne, acz niepozbawione refleksji na temat tego, jak głęboko siedzą w nas pewne mechanizmy wytworzone przez obecną kulturę. Wreszcie, przypadło mi do gustu “From the Rooftops” Jacoba Ashtona opowiada o przyjaźni formującej się między mieszkańcami jednego budynku za sprawą dachowego ogrodu (i, na meta-poziomie, może skłaniać do refleksji, jak bardzo architektura i infrastruktura wpływa na relacje międzyludzkie, wszak bez ogrodu bohaterowie nigdy by się nie spotkali). Nie dopisała z kolei Holly Schofield. Czytałem wcześniej dwa inne jej teksty, które nadal uważam za jedne z najlepszych solarpunkowych opowiadań jakie znam. Tymczasem “Stubborn as Dirt” z “And Lately...”, choć nie jest złe, nie zrobiło aż takiego wrażenia.
[1/2] #solarpunk#ekofikcje#ClimateFiction#CliFi#fantastyka@ksiazki
Piękny przykład, jak zbyt duże zauroczenie pierwszą częścią (dałem 10/10) skutkuje rozczarowaniem drugą. To nadal dobra książka, mająca zalety poprzedniej, ale zwyczajnie wtórna i zwiastująca pewną stagnację. Oczywiście, to zbyt daleko idące wnioski, ale do trzeciej części będę podchodził z większym dystansem.
Z innej beczki - to jest tak ciepła na sercu kreacja fantasy, że aż się wzruszam. Taki powrót do bajkowych klimatów.
Gdy za parę tygodni będę podsumowywał mój czytelniczy rok 2023, to czuję, że "Płomień" będzie walczył tam o laury w dwóch kategoriach - fantastyki (lub science-fiction) i zakończenia. Nie dziwię się, że ta powieść dostała najważniejszą polską nagrodę fantastyczną w 2022 roku, bo jest naprawdę dobra, a autorka, niczym wytrawna bokserka, wyczekuje czytelnika, zasypując go różnymi pytaniami w finale. Nie powiem, musiałem się trochę otrząsnąć.
Mam kilka takich pozycji, które może nie do końca mnie interesują, ale chcę je poznać ze względu na status klasyki lub odwołania w innych pozycjach. W ten sposób jestem na świeżo po "Wojnie Światów" i powiem Wam, że... nie dziwię się, że kiedyś słuchowisko radiowe wystraszyło ludzi.
Całkiem zgrabnie i realistycznie opisana inwazja Marsjan, która przypomina reportaż lub wręcz blog. Oczywiście, czuć tę archaiczność, a fabuła jest bardzo przewidywalna, ale w wolnym czasie warto poznać, o co było to całe halo.
Rewelacyjna część, ale weźcie poprawkę na to, że jestem fanem Sandersona i szczególnie serii "Z mgły zrodzony". To, jak świat w tej sadze zmienia się z kolejnymi częściami to coś pięknego - z fantasy zrobił się lekki steampunk, a tutaj dochodzą nawet nuty sci-fi i cyberpunka. Co ważniejsze, to się dzieje naturalnie i nienachalnie. Poza tym to chyba pierwsza część tej serii, w której tak wyraźnie widać nawiązania do cosmere i innych serii autora, co sam zapowiadał.
Aczkolwiek nie polecam tej książki, jeśli nie znacie poprzednich (szczególnie części 4-6) - nawet sam się gubiłem, bo dawno temu je czytałem. Tym niemniej, bawiłem się rewelacyjnie.
Jejuniu, jakie to proste, płaskie i szablonowe. Książka (a raczej seria) na pewno ma potencjał, ale tutaj brakuje szlifu i dodania jakiejś ciekawej głębi czy choćby wyjaśnienia pewnych elementów świata. Mam wręcz wrażenie, że to takie "tanie" fantasy. Czyta się nieźle, ale do zapomnienia. A wstęp mówiący o połączeniu kryminału i fantastyki to jakieś nieporozumienie.
Nie spodziewałem się za wiele rozpoczynając lekturę i może dlatego ta książka kopnęła mnie między oczy - to topka powieści, które czytałem w tym roku (a przeczytałem więcej niż jedną).
Co prawda, im dalej w las, tym bardziej czuć, że to jednak "młodzieżówka", ale tutaj nie należy tym się kierować - to futurystyczna fantastyka, lekko cyberpunkowa, która nie tylko dostarcza fajną historię, ale też pokazuje, do czego ludzkość może doprowadzić eliminując choroby, wprowadzając wszechwładne AI (które jest tutaj pokazane nawet w pozytywny sposób) i mając pełnię władzy. Polecam gorąco, bo zaskoczeń też jest tutaj sporo.
Definicja książki nierównej, a raczej zbioru opowiadań z nierównymi pozycjami. Zdecydowanie lepsze są te dłuższe teksty - krótsze formy są dla mnie niezrozumiałe. Jest też tutaj zdecydowanie za dużo erotyki, a nawet pornografii jak na mój gust. Tym niemniej, parę opowiadań naprawdę wartych poznania. Wolę jednak inne pozycje od Neila Gaimana.
Długo czaiłem się na tę książkę, bo steampunku jest stosunkowo mało na rynku, a ja swego czasu byłem nim mocno zainteresowany. W końcu przeczytałem "Zadrę", w której steampunku może jest ciut mniej niż się można spodziewać, ale jak najbardziej pasuje to do nurtu, tylko zamiast wiktoriańskiej Anglii mamy Francję, Polskę walczącą o niepodległość (tak jakby) i Rosję (też... tak jakby).
Książka wolniejsza niżbym chciał, ciut przegadana, ale to ma swój urok plus nie jest aż tak wolna. Fani wyładowań elektrycznych i taktyki wojskowej z początku XIX wieku ją polubią. Natomiast trochę mnie wymęczyła.
Ukazały się "NanoFantazje 3" od Fantazmatów (za darmo!). A tam m.in. moje opowiadanie. Magisterka z nanoinżynierii zobowiązuje.
Znaczy się, to jest "nano" bo krótkie, a nie bo nanotechnologia. Nanotechnologia pojawia się na aż jedno zdanie, i to w formie nanorobotów, czyli akurat tego, o czym na specjalizacji z nanoinżynierii nie uczą. Zamiast tego są podróże w czasie w wersji zwanej "bootstrap" (od opowiadania Heinleina, o którym cztery lata temu nie wiedziałem), połączone z transhumanizmem zaplątanym w paradygmat ciągłego wzrostu. Czyli w sumie trochę "Mozart in Mirrorshades" (o którym cztery lata temu nie wiedziałem), tylko bez Mozarta, za to jakby pisał to VanderMeer (inspiracja latającym niedźwiedziem i okolicami była świadoma), gdyby pisał gorzej niż w rzeczywistości. Ekologia oczywiście też jest, a jakże, chociaż oczywiście w formie bardziej metaforycznej niż zwykle (chociaż zawsze mogę powiedzieć, że to pierwsze opowiadanie o ekologicznych skutkach podróży w czasie, no przynajmniej dopóki się nie dowiem, że ktoś już takie napisał w latach czterdziestych).
A piszę o czterech latach, bo ten tekst został przyjęty do publikacji cztery lata temu. Dziękuję pan Wszechkryzys.
(a ja nawet nie chciałem tej specjalizacji z nanoinżynierii, jak zresztą większość mojego rocznika, kręciliśmy o to inbę z władzami insytutu)
Urocza książka, typowa młodzieżówka "guilty pleasure", którą czyta się z bananem na twarzy i wierzy, że wszystko skończy się dobrze. W tym ta lektura jest znakomita - nie oczekujcie po niej ambicji, niespodziewanych zwrotów akcji itd. Raczej dajcie się ponieść urokliwości historii i efektowi "aaaaaaaw". Mnie się podobało, ale jestem dużym dzieckiem.