Jejuniu, jakie to proste, płaskie i szablonowe. Książka (a raczej seria) na pewno ma potencjał, ale tutaj brakuje szlifu i dodania jakiejś ciekawej głębi czy choćby wyjaśnienia pewnych elementów świata. Mam wręcz wrażenie, że to takie "tanie" fantasy. Czyta się nieźle, ale do zapomnienia. A wstęp mówiący o połączeniu kryminału i fantastyki to jakieś nieporozumienie.
W ramach wskrzeszania wymarłych gatunków, na wymarłego bloga wrzuciłem notkę o "Wścieku" Magdaleny Salik - (post) cyberpunkowym thrillerze climate fiction z wątkiem obyczajowym. Aczkolwiek w notce skupiam się tylko na wątkach klimatycznych.
Max Fisher "W trybach chaosu. Jak media społecznościowe przeprogramowały nasze umysły i nasz świat".
Mocna książka, świetnie pokazująca jak SM nami manipulują, wciskają nas w coraz bardziej radykalne bańki - a wszystko to tylko po to, byśmy poświęcali im więcej czasu. Bo nasz czas to ich pieniądz.
Nigdy nie korzystałem z FB (bo był zły z samego założenia), najbardziej toksyczny wg mnie był Twitter (dlatego w końcu z niego uciekłem) - sporym zaskoczeniem w tej książce było to, że głównym ZŁYM okazuje się jednak Youtube.
Polecam każdemu korzystającemu z social mediów; czyli chyba każdemu w ogóle
Zapominając o tym, co wypada, a co nie, Anna złapała za ramię przechodnia i od niego dowiedziała się tego samego. Kapitulacja. Senat złoży hołd temu wypierdkowi demona, Kentemu, zgodzi się na wszystkie warunki, zapłaci trybut. Miasto otworzy bramy, a jutro urządzą ucztę dla wrogich dowódców. Po siedemnastu latach ziemię w Kjumorei znowu będą plugawić stopy magów i bezbożników.
Anna ze zdumieniem stwierdziła, że jest podekscytowana.
Magowie, a więc i wróżeczki. Wróżeczki! Zobaczy je znowu! Będą latały po mieście, bawiąc się wśród gałęzi drzew, przysiadając na oknach, a ludzi będzie brała cholera, będą krzyczeć i tylko bezsilnie płakać ze złości. "I dobrze", pomyślała zachwycona. "Tak! Dobrze! Dobrze im tak!"
"Spokojnie, panno de Lontrain". Absolutnie-nie-czarownica Anna nie może się cieszyć tak straszną klęską jedynej prawdziwej wiary. Co powinna zrobić wierna i lojalna, pobożna Anna?
— To straszne — wyjąkała i przytuliła rozpłakaną Radunię. — To okropne! Musimy natychmiast pójść do świątyni Jos’helia, pomodlić się i złożyć ofiarę!
"A jutro, gdy pojawią się magowie i wróżeczki… Jos’helio pewnie będzie palce gryzł ze złości", pomyślała z radością.
Dawno nie miała tak znakomitego humoru.
Fantasy prochowe „Sztandary Imperium” do zgarnięcia... w swoim czasie 😉
Wspólnie z Witold Dworakowski
Wydawnictwo Alegoria @wydawnictwo_alegoria
W końcu jest! Nagrałam wczoraj odcinek o takiej jednej książce z panną Marple w roli głównej ;D ale się cieszę, wyjątkowo miło i lekko mi się mówiło. @ksiazki#KsiążkoweStarocie#ksiazki#książkodon
Czy tę książkę trzeba przedstawiać? Pięknie punktuje totalitaryzm i komunizm, jest krótka, pouczająca, ciekawa pod kątem przyjętej stylistyki. To dużo lepsza powieść niż "Rok 1984" tego samego autora i jedna z pozycji, o której można powiedzieć, że powinna zostać przeczytana przez każdego.
Miks kryminału, alternatywnej historii (nie fantastyki) oraz literatury pięknej. Ciekawie poprowadzona mieszanka, dająca do myślenia - to taka powieść, którą czyta się lekko, ale nie powinno. Natomiast mimo wszystko czasem się dłuży. Nie jest to też kryminał dla... fanów klasycznych kryminałów.
"Umysł wypełnia się lekturami poniekąd tak, jak dom książek, a więc książki, materialne przedmioty, wykorzystujące miejsce w pamięci i umożliwiające korzystanie z wykorzystania wyobraźni. Czytając, stworzyłem swoją literacką podbudowę, ustawiłem punkty odniesienia na mapie świata, zawarte w narzędziu do rozumienia tego świata oraz siebie w nim. Poruszanie się po czytniku odbywało się bez przewodnika albo co, co zachowując jednocześnie niegardzący niczym wszystkożercę, częstość zasilania są młodzi, a także w stosunku do ludzi – niepewni urządzeń, co ich karmi, a co odbiera im moc. Czytałam wszystko, co wpadło mi w ręce, a następnie uruchamiałam wytyczać sygnał w lesie książek, identyfikowałam punkty przypisane, rozpoznawać pokrewieństwa."
Rebecca Solnit, Wspomnienia z nieistnienia, 2022
"...Solnit szuka w tej książce źródeł swojego pisarstwa i odnajduje je przy biurku podarowanym jej przez przyjaciółkę, która była ofiarą przemocy. To ono kazało jej odnaleźć własny głos. Zastanawia się też nad własnymi strategiami przetrwania we wrogim świecie: „Stałam się specjalistką od usuwania się w cień, od wymykania się i wycofywania, od wysmykiwania się z niewygodnych sytuacji, od unikania niechcianych uścisków, pocałunków i dłoni, od zajmowania coraz mniej miejsca w autobusie, gdy kolejny mężczyzna zawłaszczał ciałem moją przestrzeń, od stopniowego dystansowania się i nagłej nieobecności. Od sztuki nieistnienia, ponieważ istnienie było jednym wielkim zagrożeniem”.
Osobista książka o mocnym politycznym wydźwięku." - fragment opisu wydawcy
Rozmowy z ludźmi nieodmiennie sprawiały Skamariuszowi przykrość, dziś jednak brzydził się również sobą. Dawno już przestało go dziwić, że uznawali jego rady za godne rozważenia, że zamiast oburzyć się, kiwali głową z namysłem. Trudno, by oczekiwał moralnego postępowania od tych pół-zwierząt. Ale że on sam podsuwał im 𝘵𝘢𝘬𝘪𝘦 pomysły… Prawda, tylko sugerował, nie mówił wprost. Sami dopowiadali sobie resztę, a wówczas oczy aż rozjaśniały się im ze złej uciechy. To jednak nie umniejszało jego winy.
Zagryzł wargi. Od pięćdziesięciu lat pełnił rolę obserwatora zwierząt, od dwóch dekad przebywał w Baruzji jako ambasador i coraz częściej ogarniała go frustracja. Czasem przechodziło mu przez myśl, by złożyć rezygnację i wrócić do wysokich wież Quemerei. Mógłby znowu rozmyślać o sensie istnienia i celach, do których dąży wszechświat, mógłby podziwiać piękno w najrozmaitszych postaciach, tworzyć wiersze i tkać ulotne obrazy z promieni światła. Rozmawiałby o rzeczach wzniosłych, starannie dobierając cytaty ze starożytnych dzieł, i delektował się gładkością zawartych w nich zdań, a tak…
A tak od półwiecza chodził po brudnych, zatłoczonych ulicach, nieomal ocierając się o te zawszone, blade zwierzęta. Pół wieku temu miał tyle pomysłów, tyle zapału! Śmiać mu się chciało na samo wspomnienie.
„Te zatłoczone ulice to też nasza wina”, pomyślał Skamariusz. „Ale kto mógł przewidzieć, że oni będą się tak mnożyć?”
Odetchnął. Trudno. Musiał wziąć się w garść.
"Sztandary Imperium" - Radomił Darmiła i Witold Dworakowski... już wkrótce!
Moi Drodzy,
szczegóły i rozpiska godzinowa nadejdą, ale dziś szybka informacja:
➡️ W maju spotkacie 3/4 sabatu, czyli Anetę Jadowską, Magdalenę Kubasiewicz i mnie na Targach Vivelo w sobotę. Autograf Marty Kisiel możecie upolować na targach pałacowych, też w sobotę.
➡️ W czerwcu cały sabat planuje zlot na Targach w Opolu (i tu niespodzianka - też w sobotę).
Pamiętajcie, że zawsze gdy zjawiamy się na stoisku SQN, to zostawiamy tam kilka podpisanych egzemplarzy (albo podpisujemy wszystko, co wpadnie w ręce, cóż poradzić, to silniejsze od nas... 🙄) . Więc nawet jeśli nas nie spotkacie, możecie upolować antologię z autografami.
Hej #Warszawa dziś o 18:00 w Goethe-Institut przy Chmielnej 13A zacznie się spotkanie autorskie z Christiane Hoffmann, o której książce "Czego nie pamiętamy" pisałem tu jakiś czas temu. Potomkini niemieckich mieszkańców dzisiejszych terenów polskiego Dolnego Śląska przemierzyła szlak, który - jako dziecko - przeszedł jej ojciec (tyle, że nie miała dodatkowych "atrakcji" w postaci sowieckiego ostrzału), a swoją drogę opisała w pięknej opowieści o przeszłości, teraźniejszości i pojednaniu. Dziś Warszawa, jutro #Poznań (Teatr Nowy, też 18:00). Wczoraj był Wrocław, ale w pędzie dnia nie dałem rady dać tu znać. #książki#książkodon@ksiazki
Książka przeczytana i - naprawdę - godna polecenia!
Okładka nie zachęca, ale treść wciąga jak chodzenie po bagnach!
Napisana tak, że nie można się oderwać. Jak już się do niej usiadło, to mi czytanie przerywało to, że trzeba było coś w domu ogarnąć, albo 3 nad ranem, i wypadało by się położyć spać wreszcie...
Historia Rossa - twórcy Silk Road, giełdy narkotyków, broni, organów ludzkich i wszelkiej maści "cyngli na zlecenie" -napisana lekko i przyjemnie, bez najmniejszego problemu dla "nietechnicznych"
🌄 Coś pozytywnego spotkało mnie dziś z rana. Wysłuchałem debatę, jakich bardzo w Polsce potrzeba: spotkała się lewica z prawicą i dyskutowali bez obrażania się nawzajem i obrażania inteligencji słuchaczy. Tematem była książka pt. "Woke SA" (której nie czytałem, więc nie będę się wypowiadał). Polecam tę dyskusję: 🔗 https://invidious.baczek.me/watch?v=Jn7BNZWx6wg
O tzw. "kulturze woke" rozmawiali Rafał Ziemkiewicz, Andrzej Zybertowicz, Katarzyna Szumlewicz i Kaya Szulczewska.
Druga moja polecajka to mała książka o wielkich ideach czyli "Dlaczego pracujemy" Barry'ego Schwartz'a.
Szczerze, kupiłem tę maleńką książkę dla przysłowiowej beki. Stwierdziłem, może wreszcie się dowiem po co chodzimy do pracy, poza utrzymaniem się, chęcią kupna rzeczy za pensję i bycia w tym kapitalistycznym kołowrotku pracy i konsumpcji (nie żebym wcześniej nie szukał głębszych motywacji i nie kierował się nimi ;) ).
Książkę czyta się z lekkością. Przybliża postawy kilku ludzi, jak sprzątaczy ze szpitala, którzy wykazują się empatią wobec pacjentów (chociaż nie mają w obowiązkach pocieszania, a ani korytarz sam się nie umyje, ani pisuar sam się nie przepchnie), jak i piętnuje pewne zachowania i wytyka wady pewnych rozwiązań (jak motywowanie ludzi premiami).
Również ta książka przybliża historię idei - co kształtowało nasz pogląd na pracę od samego Adama Smith'a (którego wydźwięk słów o pracy ponownie jak w przypadku definicji wolnego rynku został stosownie spłaszczony/zmodyfikowany/wyrwany z kontekstu dla pewnych celów).
Poniżej zamieszczę w komentarzu fragment o wiewiórkach 🐿️ i o ideach - dlaczego te gorsze nie są wypierane przez te lepsze.
Już dawno miałem się podzielić z Wami minirecenzją przeczytanych książek.
Pierwsza moja polecajka to "Bankowość centralna. Ewolucja i przyszłość" Andrzeja Sławińskiego. Niczego specjalnego się nie spodziewałem, za to obawiałem się neoliberalnej odklejki, lecz całe szczęście nic z tych rzeczy.
Bardzo rzeczowa i wyważona książka przedstawiająca rozwój myśli ekonomicznej. Autor w poszczególnych rozdziałach w bardzo przystępny sposób odpowiada na pytanie zadane na początku rozdziału, więc można odnieść wrażenie, że jest się na wykładzie, takie podejście akademickie (w sumie lubię je, wspomnienia studiów mam cały czas świeże). Odpowiada na wiele pytań:
Dlaczego nie było inflacji, gdy pieniądz miał pokrycie w złocie? Może był to czysty przypadek?
Kiedy dziura budżetowa prowadzi do wzrostu inflacji?
Jakie były przyczyny Wielkiej Inflacji lat 70.? I wiele innych.
Mnie osobiście interesowała odpowiedź na to ostatnie pytanie, nawet nie spodziewałem się znaleźć jej w środku. Na pewno do pewnych zagadnień jeszcze wrócę, przeczytam sobie dany fragment, by sam móc ocenić fakty i nie dać sobie wmówić populistycznych tez typu "odpowiedzią na wszystko jest powrót do standardu złota" ;)
Dla mnie pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chce samemu wyłapywać naginanie faktów przez polityków, w końcu prawie każdy z nas ma prawo głosu w wyborach.
Już pierwsza część mnie kupiła, a druga umocniła w przekonaniu, że to dobra seria komedii kryminalnych, choć mimo wszystko z dużą dawką kryminału. Tym niemniej, o ile czyta się to świetnie, o tyle mam tutaj poczucie, że tylko drobny krok dzieli siostry Sucharskie pomiędzy byciem zabawnymi a przerażającymi i irytującymi.