To jeden z tych kryminałów, w których atmosfera jest tak świetna, że... fabuła mnie uśpiła i podczas rozwiązywania zagadki czułem nie ekscytację, tylko bardziej zmęczenie. Na pewno jej nie odradzam, ale nie będę ukrywał, że po świetnym początku i zawiązaniu akcji oraz autorce (która potrafi świetnie pisać) spodziewałem się czegoś lepszego.
Matthew Desmond "Eksmitowani"
Mocna rzecz. Bieda, brud, zasiłki i karaluchy. A jednocześnie dobro przychodzące niespodziewanie, wola walki o przetrwanie i własną godność. Ogromnym plusem jest niesamowity szacunek autora dla swoich bohaterów. Nie ocenia, nie komentuje. Tylko opisuje #przeczytane#przeczytane2023#ksiazki@ksiazki
Szczerze mówiąc nie sądziłem, że aż tak spodoba mi się ta książka. Nie jestem fanem literatury pięknej, realizmu magicznego, a tym bardziej romansu (a widzę, że ten gatunek został wymieniony na LubimyCzytać), ale tutaj nie należy się tym sugerować, bo @opowiemci rzeczywiście dobrze poprowadziła tę historię.
Nie miałem poczucia, że "muszę" dokończyć tę książkę, zdecydowanie chciałem to zrobić. A warto, bo zakończenie rzeczywiście jest nieźle przemyślane i budzi emocje. Być może nawet aż za dużo.
Bardzo dobry debiut. Widać, że autorka włożyła w to całe serce.
Mam kilka takich pozycji, które może nie do końca mnie interesują, ale chcę je poznać ze względu na status klasyki lub odwołania w innych pozycjach. W ten sposób jestem na świeżo po "Wojnie Światów" i powiem Wam, że... nie dziwię się, że kiedyś słuchowisko radiowe wystraszyło ludzi.
Całkiem zgrabnie i realistycznie opisana inwazja Marsjan, która przypomina reportaż lub wręcz blog. Oczywiście, czuć tę archaiczność, a fabuła jest bardzo przewidywalna, ale w wolnym czasie warto poznać, o co było to całe halo.
Fani Agathy Christie i innych autorów staroszkolnych kryminałów będą piali z zachwytu, mimo że akcja dzieje się na początku XXI wieku. Norfolk, typowa brytyjskość, policjantka, której czytelnik kibicuje, szkoła z internatem, morderstwo, wieś. Jeśli lubicie te klimaty, to warto dać szansę tej książce.
Nie wszystkim będzie to pasować, ale język tutaj jest prosty, klarowny i to sprawia, że czyta się tę pozycję z bananem na ustach i bez zmarszczek na czole. W dodatku sama historia ma kilka zakrętów - to typowa książka, gdzie czytelnik próbuje rozwiązać wszystkie elementy zagadki wraz ze śledczymi.
Olga Gitkiewicz "Nie zdążę"
Świetny, strasznie smutny reportaż o polskim transporcie publicznym - a raczej o jego braku. To powinna być lektura obowiązkowa dla wszystkich okupujących stołki od wójta w górę #przeczytane#książki@ksiazki
Strasznie irytująca książka. Większość opisanych tu "współczesnych nomadów" to napuszone,egoistyczne dupki -rzuć pracę, wynajmij swoje mieszkanie w centrum Warszawy, leć na Bali by tam w towarzystwie innych białych nomadów korzystać z taniego życia i robić zleconka dla big korpo. A jak się nie uda to wróć do swojej starej pracy, przecież będą na ciebie czekać...
Jedynie dwie postaci, młode matki, wywołały pozytywne uczucia
Zuzanna Bukłaha "Nomadzi" #przeczytane#książki@ksiazki
@m10 Dzięki za polecenie, właśnie skończyłem czytać. Nie myślałem że w partii #go można z sukcesem pokazać zachodzące zmiany w Japońskim społeczeństwie, jak i uchwycić zmianę podejścia do go ze sztuki do sportu. Poleciłeś książkę, a chyba wrócę do starego hobby jakim było Go #przeczytane@ksiazki
Może jednak nie gówno, przepraszam, bo wielu osobom ta książka się podoba. Ale dla mnie to jest tak płytkie, tak źle napisane i tak schematyczne, jakbym ja usiadł i w parę wieczorów to napisał, bez żadnego przygotowania. Jedyne, co ratuje tę książkę, to świat, bo na 224 stronach autorowi naprawdę udało się stworzyć kompletny świat i wbić w typowy cyberpunk. Jest tutaj też sporo akcji Natomiast cała reszta szybko wyleci z mojego umysłu.
Ze względu na świat to dobra pozycja do "egranizacji", ale gdzieś mi mignęło, że ta książka może nawet być na podstawie gry. Tylko nie mam pojęcia jakiej. Pod kątem historii i klimatu jest to podobne do Cyberpunka 2077, ale poziom fabularny dzieła Redów do tej książki to jakby porównać poziom NBA do osiedlowej gry dzieci na jeden kosz.
Fani mitologii słowiańskiej poczują się tutaj jak w domu, ponieważ autorka zrobiła bardzo dobry research i umiejętnie wplotła poszczególne (satysfakcjonujące) stwory w opowieść, dodając też coś od siebie. Jeśli ktoś dodatkowo lubi tatrzańskie klimaty (ja nie) i/lub taniec (ponownie - ja nie), to będzie wniebowzięty. To jedna z bardziej spójnych pod kątem świata książek.
Jako opowieść jest to IMHO mariaż pomiędzy fantastyką, a gdzieniegdzie realizmem magicznym - dużo rzeczy płynie, świat doczesny przenika się z magicznym i... no właśnie, płynie. Brakowało mi tutaj czasem położenia na coś nacisku i lekki chaos, przez który nie mogłem się skupić. A skupić tutaj trzeba się mocno ze względu na trudniejszy niż zwykle język.
Powiem tak - nie jestem w stanie ocenić tej książki obiektywnie. Ma swoje wady, ale chłonąłem ją jak głupi, przypominając swoje dzieciństwo i to, jak nieuzbrojony w Internet łapałem wszystkie informacje o Dungeons & Dragons, Forgotten Realms oraz M:tG (choć nie o tym ostatnim jest ta książka, mimo że zawiera wzmiankę). Głównie działo się to przez gry wideo, ale fascynowały mnie nawet instrukcje do pierwszego BG (to były grube książeczki), zestawy kart, fanowskie artykuły, książki (chyba miałem nawet coś o Drizzcie) i wreszcie podręczniki gracza i bestiariusze do 3. edycji DnD. I chociaż nie grałem za długo w papierowe RPG-i i w sumie nie jestem aż takim fanem takiej rozrywki, to lubię o niej czytać i uważam, że można mnie zaliczyć do fanów światów fantasy, co teraz objawia się głównie w czytanych lekturach.
Co ciekawe, to wszystko działo się po wydarzeniach, które zostały opisane w tej książce, bo kończy się ona w 1997 roku. Ale nie zmienia to faktu, że zawiera tyle informacji, które uporządkowały mi historię i tyle razy przypomniałem sobie, że kiedyś nie miałem innych problemów jak np. zapoznawanie się z nowymi światami, że uważam, iż to lektura dla każdego fana RPG-ów. Docenią ją też ci, którzy lubią czytać o tym "wrednym kapitaliźmie", kiepskim prawie pracowniczym, a także podumać nad losem poszczególnych pracowników.
Nie spodziewałem się za wiele rozpoczynając lekturę i może dlatego ta książka kopnęła mnie między oczy - to topka powieści, które czytałem w tym roku (a przeczytałem więcej niż jedną).
Co prawda, im dalej w las, tym bardziej czuć, że to jednak "młodzieżówka", ale tutaj nie należy tym się kierować - to futurystyczna fantastyka, lekko cyberpunkowa, która nie tylko dostarcza fajną historię, ale też pokazuje, do czego ludzkość może doprowadzić eliminując choroby, wprowadzając wszechwładne AI (które jest tutaj pokazane nawet w pozytywny sposób) i mając pełnię władzy. Polecam gorąco, bo zaskoczeń też jest tutaj sporo.
To naprawdę fajna książka. Czuć, że autor (w tej roli nasz @rdarmila) chciał przekazać trochę więcej niż zwykle się robi w fantastyce, ale jeśli ktoś oczekuje książkowego "Firefly" i akcji, to jak najbardziej tutaj też to znajdzie.
Zakończenie otwarto-zamknięte - widać, że druga część została zapowiedziana, ale jednocześnie nie jest to cliffhanger. To uczucie, że do końca nie wiem, jak rozegrała się pewna sytuacja, nie sprawia, że książka została "zepsuta".
Wady? Nazwy własne, mnogość miast, których nie mogę rozróżnić i brak większych wskazówek. Wiem, że to nie jest młodzieżówka, ale chyba mój ciasny umysł nie ogarnął mapy świata i tego, co gdzie kto z kim i dlaczego walczy.
Największa zaleta? Dialogi, dialogi i jeszcze raz dialogi. Czuć tutaj te postacie i ich charaktery, a także przywary.
No to skoro już o stereotypach rozmawiamy, to przedstawiam Wam książkę, która na stereotypach bazuje i się z nich śmieje. Moim zdaniem czasem za mocno (osoby mieszkające na wsi mogą czuć się urażone), ale mimo to polecam. Dlaczego?
Bo to po prostu fajna opowieść folkowo-fantastyczno-kryminalna, która im dalej w las, tym jest lepsza i ciekawsza. Tutaj naprawdę można zżyć się z bohaterami i interesować sprawą. Jestem tylko zły na cliffhangerowe zakończenie, które autentycznie odebrało mi sporą przyjemność z lektury. Ale może tym samym bardziej będę wyczekiwał drugiej części.
To jedna z tych książek kryminalnych, w których nie do końca chodzi o sprawę ani o detektywa. To druga moja książka p. Czubaja i druga, w której cofamy się do historycznej Polski oraz na pierwszy plan wysuwają się nastroje ówczesnego społeczeństwa i osoby, które wówczas żyły. Co prawda, z trochę zmodyfikowanymi biografiami (co sam autor przyznaje), ale jednak.
No i jest tutaj Gombrowicz, a inspiracji "Trans-atlantykiem" trudno odmówić.
Jako kryminał się to broni - nie ma tutaj wielu filozoficznych rozważań, a sprawa, może czasem nielogiczna, ale daje satysfakcję. No i jest to książka, która spodoba się fanom szachów.
Często myśląc o komediach kryminalnych mamy przed oczami durny humor lub przynajmniej powieści, gdzie jest więcej humoru niż faktycznie śledztwa. A u Alka... jest z tym całkiem nieźle. Całkiem ciekawa sprawa jak na ten gatunek i w ogóle ciekawie się to czyta.
Dzięki @crouschynca, bo o ile znałem autora, o tyle samą książkę chyba Ty polecałaś :)
To jest naprawdę świetna seria, a przynajmniej dobrze wpasowująca się w mój gust. Opowieść o detektywie, a nie o zbrodni per se. W dodatku pisania o nieco archaicznym świecie, ale w nowym stylu. Polecam spróbować pierwszą część - druga jest taka sama.
Piękny przykład, jak bardzo dobra seria YA może stracić na kiepskiej części, będącej w dodatku finałem. Śmiało mogę powiedzieć o tym, że to "fantastyka z szablonu" i tak miałkiej oraz przewidywalnej fabuły dawno nie czytałem. Tak się zdenerwowałem, że bigosu nie nadążam gotować, aby się uspokoić.
Jedyny plus jest taki, że nie będzie (mam nadzieję) czwartej części, bo mogłaby być gorsza i jeszcze bardziej zatrzeć dobre wrażenie po 1. i 2. tomie. No i nie powiem - cała seria (która jest ogólnie dobra, wręcz bardzo dobra) to dobry prezent z gatunku fantastyki młodzieżowej dla np. 15-latka. Ale jeśli jesteście starsi, to tej młodzieżowości może być tutaj za dużo.
Piękny przykład, jak zbyt duże zauroczenie pierwszą częścią (dałem 10/10) skutkuje rozczarowaniem drugą. To nadal dobra książka, mająca zalety poprzedniej, ale zwyczajnie wtórna i zwiastująca pewną stagnację. Oczywiście, to zbyt daleko idące wnioski, ale do trzeciej części będę podchodził z większym dystansem.
Z innej beczki - to jest tak ciepła na sercu kreacja fantasy, że aż się wzruszam. Taki powrót do bajkowych klimatów.
Moim zdaniem najsłabsza część serii, ale nadal świetna i nadal podtrzymuję zdanie, że to jedna z najfajniejszych trylogii fantasy, jakie kiedykolwiek czytałem. Tak, jestem dziecinny.
Jednocześnie mam wątpliwości, czy to faktycznie pozycja dla młodzieży - jeśli już, to dla starszej. A autor chyba trochę za dużo naczytał się erotyków i stwierdził "pa teraz!". Kristoff, kuźwa - gdybym chciał poczytać całe rozdziały o łóżkowych igraszkach, to bym kupił inne, nomen omen, pozycje.
Poza tym to, co zawsze - dużo przesady, humoru, krwi, brutalności, zwrotów akcji, a tutaj dodatkowo finał, który bardzo mocno kojarzy mi się z Sandersonem. Niestety, akurat w tym przypadku nie jest to dobre skojarzenie. Ale i tak polecam.
Książka brutalna i przerażająca, ale nie pod kątem krwi oraz horroru. To ponadczasowe ostrzeżenie przed totalitaryzmem i ustrojami, które mogą do niego doprowadzić. Na pewno warto znać, ale czy czuję przyjemność po przeczytaniu tej lektury... Nie powiedziałbym i nie chodzi o to, że zmusza do przemyśleń, tylko zwyczajnie miejscami mnie nudziła. Druga połowa ciut lepsza od pierwszej.
Przeczytałem tak szybko, bo siadam do trzeciej części serii "Nibynoc", więc rozumiecie.
JAKIE TO JEST DOBRE. No dobra, może nie stanowi ideału, bo jednak nie lubię erotyki w fantasy (a tu jest ostra) i kolejnej powieści o nierównościach społecznych, ale samo to, że ta druga część nie tylko spełniła moje wysokie wymagania po przeczytaniu "Nibynocy", ale je przewyższyła, o czymś świadczy. Jeśli dodatkowo lubicie Starożytny Rzym, gladiatorów oraz cięty humor, to coś dla Was. Choć wiadomo - najpierw trzeba przeczytać pierwszą część.
Długo czaiłem się na tę książkę, bo steampunku jest stosunkowo mało na rynku, a ja swego czasu byłem nim mocno zainteresowany. W końcu przeczytałem "Zadrę", w której steampunku może jest ciut mniej niż się można spodziewać, ale jak najbardziej pasuje to do nurtu, tylko zamiast wiktoriańskiej Anglii mamy Francję, Polskę walczącą o niepodległość (tak jakby) i Rosję (też... tak jakby).
Książka wolniejsza niżbym chciał, ciut przegadana, ale to ma swój urok plus nie jest aż tak wolna. Fani wyładowań elektrycznych i taktyki wojskowej z początku XIX wieku ją polubią. Natomiast trochę mnie wymęczyła.
To już piąta część przygód pani komisarz Leny Rudnickiej (niedawno została wydana szósta) i powiem szczerze, że zaczynam widzieć pewne wejście w schemat. Nie to, żeby mnie to raziło, ale jednak odrobinę rozczarowuje. Co nie zmienia faktu, że to nadal dobra książka dla kryminałolubisiów.
Linka do LC nie daję, bo niewiele więcej tam napisałem.