„Kamogawa. Tropiciele smaków” to odprężająca lektura, która nie trąci banałem. Jej receptą na sukces okazało się pomysłowe doprawienie wątków kucharskich motywem detektywistycznej pracy, przy jednoczesnym zaakcentowaniu istoty wspomnień. Tytuł ten ma w sobie kameralny i sentymentalny klimat oraz kojące ciepło, subtelnie otulając czytelnicze serce.
To jedna z tych książek kryminalnych, w których nie do końca chodzi o sprawę ani o detektywa. To druga moja książka p. Czubaja i druga, w której cofamy się do historycznej Polski oraz na pierwszy plan wysuwają się nastroje ówczesnego społeczeństwa i osoby, które wówczas żyły. Co prawda, z trochę zmodyfikowanymi biografiami (co sam autor przyznaje), ale jednak.
No i jest tutaj Gombrowicz, a inspiracji "Trans-atlantykiem" trudno odmówić.
Jako kryminał się to broni - nie ma tutaj wielu filozoficznych rozważań, a sprawa, może czasem nielogiczna, ale daje satysfakcję. No i jest to książka, która spodoba się fanom szachów.
Często myśląc o komediach kryminalnych mamy przed oczami durny humor lub przynajmniej powieści, gdzie jest więcej humoru niż faktycznie śledztwa. A u Alka... jest z tym całkiem nieźle. Całkiem ciekawa sprawa jak na ten gatunek i w ogóle ciekawie się to czyta.
Dzięki @crouschynca, bo o ile znałem autora, o tyle samą książkę chyba Ty polecałaś :)
To jest naprawdę świetna seria, a przynajmniej dobrze wpasowująca się w mój gust. Opowieść o detektywie, a nie o zbrodni per se. W dodatku pisania o nieco archaicznym świecie, ale w nowym stylu. Polecam spróbować pierwszą część - druga jest taka sama.
Piękny przykład, jak bardzo dobra seria YA może stracić na kiepskiej części, będącej w dodatku finałem. Śmiało mogę powiedzieć o tym, że to "fantastyka z szablonu" i tak miałkiej oraz przewidywalnej fabuły dawno nie czytałem. Tak się zdenerwowałem, że bigosu nie nadążam gotować, aby się uspokoić.
Jedyny plus jest taki, że nie będzie (mam nadzieję) czwartej części, bo mogłaby być gorsza i jeszcze bardziej zatrzeć dobre wrażenie po 1. i 2. tomie. No i nie powiem - cała seria (która jest ogólnie dobra, wręcz bardzo dobra) to dobry prezent z gatunku fantastyki młodzieżowej dla np. 15-latka. Ale jeśli jesteście starsi, to tej młodzieżowości może być tutaj za dużo.
Piękny przykład, jak zbyt duże zauroczenie pierwszą częścią (dałem 10/10) skutkuje rozczarowaniem drugą. To nadal dobra książka, mająca zalety poprzedniej, ale zwyczajnie wtórna i zwiastująca pewną stagnację. Oczywiście, to zbyt daleko idące wnioski, ale do trzeciej części będę podchodził z większym dystansem.
Z innej beczki - to jest tak ciepła na sercu kreacja fantasy, że aż się wzruszam. Taki powrót do bajkowych klimatów.
Moim zdaniem najsłabsza część serii, ale nadal świetna i nadal podtrzymuję zdanie, że to jedna z najfajniejszych trylogii fantasy, jakie kiedykolwiek czytałem. Tak, jestem dziecinny.
Jednocześnie mam wątpliwości, czy to faktycznie pozycja dla młodzieży - jeśli już, to dla starszej. A autor chyba trochę za dużo naczytał się erotyków i stwierdził "pa teraz!". Kristoff, kuźwa - gdybym chciał poczytać całe rozdziały o łóżkowych igraszkach, to bym kupił inne, nomen omen, pozycje.
Poza tym to, co zawsze - dużo przesady, humoru, krwi, brutalności, zwrotów akcji, a tutaj dodatkowo finał, który bardzo mocno kojarzy mi się z Sandersonem. Niestety, akurat w tym przypadku nie jest to dobre skojarzenie. Ale i tak polecam.
Książka brutalna i przerażająca, ale nie pod kątem krwi oraz horroru. To ponadczasowe ostrzeżenie przed totalitaryzmem i ustrojami, które mogą do niego doprowadzić. Na pewno warto znać, ale czy czuję przyjemność po przeczytaniu tej lektury... Nie powiedziałbym i nie chodzi o to, że zmusza do przemyśleń, tylko zwyczajnie miejscami mnie nudziła. Druga połowa ciut lepsza od pierwszej.
Przeczytałem tak szybko, bo siadam do trzeciej części serii "Nibynoc", więc rozumiecie.
Trudno czyta się tę książkę. I nawet nie chodzi o treść oraz znaczenie, gdyż wiadomo, że ona nie ma być wesoła, a raczej otwierająca oczy, ale formę, która trochę przynudza. Może się to zmieni - jeszcze ok. 210 stron.
JAKIE TO JEST DOBRE. No dobra, może nie stanowi ideału, bo jednak nie lubię erotyki w fantasy (a tu jest ostra) i kolejnej powieści o nierównościach społecznych, ale samo to, że ta druga część nie tylko spełniła moje wysokie wymagania po przeczytaniu "Nibynocy", ale je przewyższyła, o czymś świadczy. Jeśli dodatkowo lubicie Starożytny Rzym, gladiatorów oraz cięty humor, to coś dla Was. Choć wiadomo - najpierw trzeba przeczytać pierwszą część.
Długo czaiłem się na tę książkę, bo steampunku jest stosunkowo mało na rynku, a ja swego czasu byłem nim mocno zainteresowany. W końcu przeczytałem "Zadrę", w której steampunku może jest ciut mniej niż się można spodziewać, ale jak najbardziej pasuje to do nurtu, tylko zamiast wiktoriańskiej Anglii mamy Francję, Polskę walczącą o niepodległość (tak jakby) i Rosję (też... tak jakby).
Książka wolniejsza niżbym chciał, ciut przegadana, ale to ma swój urok plus nie jest aż tak wolna. Fani wyładowań elektrycznych i taktyki wojskowej z początku XIX wieku ją polubią. Natomiast trochę mnie wymęczyła.
To już piąta część przygód pani komisarz Leny Rudnickiej (niedawno została wydana szósta) i powiem szczerze, że zaczynam widzieć pewne wejście w schemat. Nie to, żeby mnie to raziło, ale jednak odrobinę rozczarowuje. Co nie zmienia faktu, że to nadal dobra książka dla kryminałolubisiów.
Linka do LC nie daję, bo niewiele więcej tam napisałem.
Tak z piętnaście lat temu Amerykanie wymyślili, żeby zbijać kasę na propagowaniu stoicyzmu, Powstał portal i ruch Modern Stoic, więc oczywiście tak z pięć-dziesięć lat temu pojawiło się to i w Polsce. Powychodziło bardzo dużo książek w temacie, takich głównie bryków z opracowaniem poglądów filozoficznych albo już takiego typowego selfhelpu, rozwoju osobistego, jak stosować stoicyzm w biznesie, w małżeństwie etc. Zjawisko ma nawet stronę na wiki. Z ciekawszych przedstawicieli u nas to choćby Tomasz Stawiszyński. Książka jest krótka, do przeczytania w jeden dzień, pan autor wrzuca sześć czy siedem lekcji - czyli w zasadzie takich podstawowych stoickich zasad - i mówi co na ten temat myślał Epiktet, a co Seneka, a co Marek Aureliusz i tak to się kręci. Dawno temu, tak powiedzmy w liceum, sam czytałem Marka Aureliusza i powiedzmy że wtedy było to ciekawe, być może dlatego że nowe. Dzisiaj już mnie to chyba interesuje mniej, bo po pierwsze: nie jest nowe, a stoicyzm ciężko jest rozwinąć do czegoś nowatorskiego; po drugie: Budda nauczał podobnych rzeczy (opanowanie, uważność, nieuwiązanie) i to dużo wcześniej - tym bardziej nauki stoików to nic nowego, kiedy buddyzm ma człowiek na świeżo. być może dla osoby nieznającej tematu książka przydatna albo przynajmniej inspirująca.
@rdarmila Pamiętam, kiedyś o tym pisaliśmy, gdy nastąpiła "pierwsza fala". Natomiast moim zdaniem ten hashtag ma ten sam problem co #MastodonoweKsiążkary - trochę sugeruje, że zbierają się pod nim tylko kobiety :) Dlatego bardziej mi się podoba #FediKsiążki
Rewelacyjna część, ale weźcie poprawkę na to, że jestem fanem Sandersona i szczególnie serii "Z mgły zrodzony". To, jak świat w tej sadze zmienia się z kolejnymi częściami to coś pięknego - z fantasy zrobił się lekki steampunk, a tutaj dochodzą nawet nuty sci-fi i cyberpunka. Co ważniejsze, to się dzieje naturalnie i nienachalnie. Poza tym to chyba pierwsza część tej serii, w której tak wyraźnie widać nawiązania do cosmere i innych serii autora, co sam zapowiadał.
Aczkolwiek nie polecam tej książki, jeśli nie znacie poprzednich (szczególnie części 4-6) - nawet sam się gubiłem, bo dawno temu je czytałem. Tym niemniej, bawiłem się rewelacyjnie.
Ostatnio czytana.
"Niedźwiedź w objęciach smoka. Jak Rosja została młodszym bratem Chin" Michał Lubina.
Trzy dekady relacji rosyjsko-chińskich, jak to wyglądało i do czego doprowadziło.
Trochę mam problem z tagowaniem tutaj, każdy robi po swojemu. Zwyczajów z TT bym nie przenosił, tam jest tam, tu jest co innego. Może to się jakoś wyklaruje. #fediksiazki @ksiazki
Traktowanie Masto jako konta zapasowego dla TT jest bez sensu. Nie chciałbym powielać treści.
Jako że tam wrzucam listę książek przeczytanych, pomyślałem, że tu mogę dzielić się refleksjami na temat lektur w toku.
Zastanawiam się tylko czy dodawać jakiś #? Ale jaki? @Smootnyclown podpowiesz?
@p_e_t_a_r Używam #fediksiazki i przyglądam się co z tego wyjdzie. Rozstrzał jest dość znaczny, każdy tu robi po swojemu. Można mnożyć #, ale to chyba zła droga.
"Blackout: najczarniejszy scenariusz z możliwych" - Marc Elsberg
"Pewnego zimowego dnia w całej Europie następuje przerwa w dostawie prądu – pełne zaciemnienie. Włoski informatyk i były haker Piero Manzano podejrzewa, że może to być zmasowany elektroniczny atak terrorystyczny. Próbując ostrzec władze, sam zostaje uznany za podejrzanego.
(...)
Tymczasem Europa pogrąża się w ciemności. Zaczyna brakować podstawowych środków do życia: wody, jedzenia, ogrzewania. Wystarczy kilka dni, by zapanował chaos na niespotykaną skalę."
Książka do której wracałem już kilka razy - IMO dość fajnie napisana (choć, nie ukrywam, momentami przynudzała). Jeśli ktoś lubi thrillery - polecam.
Naprawdę parę razy zaglądałem tutaj na okładkę, czy to czasem nie jest spinoff cyklu z Jakubem Wędrowyczem - autor swój styl przeniósł także tutaj. Nie spodziewałem się, że tak dobrze będzie mi się czytało o wampirach w PRL-u i to mimo, że rzeczonych książek o JW nie lubię. A tutaj - bawiłem się setnie, choć to prosta rozrywka.
Podobała mi się pierwsza część i druga także trzyma poziom. Nie jest to szczyt kryminału, ale też takiego nie oczekiwałem - to trochę bajkowa, letniskowa, ale jednak opowieść kryminalna, w której wszystko jest zbalansowane i pisane prostym językiem. Przede wszystkim atmosfera małego miasteczka (a nawet wsi) jest tutaj odprężająca. Jeśli nie oczekujecie skandynawskiego przygniecenia psychologicznego, a jednocześnie nudzą Was klasyczne kryminały, to tutaj macie coś pomiędzy, bliżej tej klasyki i w fajnej atmosferze.
Serwis LubimyCzytać opublikował właśnie ranking najbardziej aktywnych użytkowników ostatnich 12 miesięcy. Byłem ciekawy, ile potrafią zrobić prawdziwe mole książkowe, więc zajrzałem i jestem w szoku:
Może źle na to patrzę, ale dla mnie wystawiona opinia (a nawet ocena) powinna się równać przeczytanej książce. Są osoby, które czytają po 200 tomów rocznie, a nawet jeśli ktoś uzupełnia swój "zaległy przebieg", to będzie to parę setek. Natomiast nie mam pojęcia, jakim cudem ktoś może mieć materiał na ponad 1000 opinii w ciągu roku.
Czy ludzie faktycznie czytają po parę(naście) książek dziennie i jeszcze mają czas je oceniać, czy opiniują na podstawie np. kilku stron albo wręcz opisu? Czy ja to źle rozumiem i np. trzeba wziąć pod uwagę szybkie czytanie, wydawców lub po prostu to ja jestem upośledzony?
Żeby było jasne - nie odbieram nikomu chwały i dobrze, że serwis się rozwija, ale dla mnie te liczby są porażające i nie wiem, jak je interpretować.