Fani mitologii słowiańskiej poczują się tutaj jak w domu, ponieważ autorka zrobiła bardzo dobry research i umiejętnie wplotła poszczególne (satysfakcjonujące) stwory w opowieść, dodając też coś od siebie. Jeśli ktoś dodatkowo lubi tatrzańskie klimaty (ja nie) i/lub taniec (ponownie - ja nie), to będzie wniebowzięty. To jedna z bardziej spójnych pod kątem świata książek.
Jako opowieść jest to IMHO mariaż pomiędzy fantastyką, a gdzieniegdzie realizmem magicznym - dużo rzeczy płynie, świat doczesny przenika się z magicznym i... no właśnie, płynie. Brakowało mi tutaj czasem położenia na coś nacisku i lekki chaos, przez który nie mogłem się skupić. A skupić tutaj trzeba się mocno ze względu na trudniejszy niż zwykle język.
Powiem tak - nie jestem w stanie ocenić tej książki obiektywnie. Ma swoje wady, ale chłonąłem ją jak głupi, przypominając swoje dzieciństwo i to, jak nieuzbrojony w Internet łapałem wszystkie informacje o Dungeons & Dragons, Forgotten Realms oraz M:tG (choć nie o tym ostatnim jest ta książka, mimo że zawiera wzmiankę). Głównie działo się to przez gry wideo, ale fascynowały mnie nawet instrukcje do pierwszego BG (to były grube książeczki), zestawy kart, fanowskie artykuły, książki (chyba miałem nawet coś o Drizzcie) i wreszcie podręczniki gracza i bestiariusze do 3. edycji DnD. I chociaż nie grałem za długo w papierowe RPG-i i w sumie nie jestem aż takim fanem takiej rozrywki, to lubię o niej czytać i uważam, że można mnie zaliczyć do fanów światów fantasy, co teraz objawia się głównie w czytanych lekturach.
Co ciekawe, to wszystko działo się po wydarzeniach, które zostały opisane w tej książce, bo kończy się ona w 1997 roku. Ale nie zmienia to faktu, że zawiera tyle informacji, które uporządkowały mi historię i tyle razy przypomniałem sobie, że kiedyś nie miałem innych problemów jak np. zapoznawanie się z nowymi światami, że uważam, iż to lektura dla każdego fana RPG-ów. Docenią ją też ci, którzy lubią czytać o tym "wrednym kapitaliźmie", kiepskim prawie pracowniczym, a także podumać nad losem poszczególnych pracowników.
Nie spodziewałem się za wiele rozpoczynając lekturę i może dlatego ta książka kopnęła mnie między oczy - to topka powieści, które czytałem w tym roku (a przeczytałem więcej niż jedną).
Co prawda, im dalej w las, tym bardziej czuć, że to jednak "młodzieżówka", ale tutaj nie należy tym się kierować - to futurystyczna fantastyka, lekko cyberpunkowa, która nie tylko dostarcza fajną historię, ale też pokazuje, do czego ludzkość może doprowadzić eliminując choroby, wprowadzając wszechwładne AI (które jest tutaj pokazane nawet w pozytywny sposób) i mając pełnię władzy. Polecam gorąco, bo zaskoczeń też jest tutaj sporo.
To naprawdę fajna książka. Czuć, że autor (w tej roli nasz @rdarmila) chciał przekazać trochę więcej niż zwykle się robi w fantastyce, ale jeśli ktoś oczekuje książkowego "Firefly" i akcji, to jak najbardziej tutaj też to znajdzie.
Zakończenie otwarto-zamknięte - widać, że druga część została zapowiedziana, ale jednocześnie nie jest to cliffhanger. To uczucie, że do końca nie wiem, jak rozegrała się pewna sytuacja, nie sprawia, że książka została "zepsuta".
Wady? Nazwy własne, mnogość miast, których nie mogę rozróżnić i brak większych wskazówek. Wiem, że to nie jest młodzieżówka, ale chyba mój ciasny umysł nie ogarnął mapy świata i tego, co gdzie kto z kim i dlaczego walczy.
Największa zaleta? Dialogi, dialogi i jeszcze raz dialogi. Czuć tutaj te postacie i ich charaktery, a także przywary.
No to skoro już o stereotypach rozmawiamy, to przedstawiam Wam książkę, która na stereotypach bazuje i się z nich śmieje. Moim zdaniem czasem za mocno (osoby mieszkające na wsi mogą czuć się urażone), ale mimo to polecam. Dlaczego?
Bo to po prostu fajna opowieść folkowo-fantastyczno-kryminalna, która im dalej w las, tym jest lepsza i ciekawsza. Tutaj naprawdę można zżyć się z bohaterami i interesować sprawą. Jestem tylko zły na cliffhangerowe zakończenie, które autentycznie odebrało mi sporą przyjemność z lektury. Ale może tym samym bardziej będę wyczekiwał drugiej części.
„Kamogawa. Tropiciele smaków” to odprężająca lektura, która nie trąci banałem. Jej receptą na sukces okazało się pomysłowe doprawienie wątków kucharskich motywem detektywistycznej pracy, przy jednoczesnym zaakcentowaniu istoty wspomnień. Tytuł ten ma w sobie kameralny i sentymentalny klimat oraz kojące ciepło, subtelnie otulając czytelnicze serce.
To jedna z tych książek kryminalnych, w których nie do końca chodzi o sprawę ani o detektywa. To druga moja książka p. Czubaja i druga, w której cofamy się do historycznej Polski oraz na pierwszy plan wysuwają się nastroje ówczesnego społeczeństwa i osoby, które wówczas żyły. Co prawda, z trochę zmodyfikowanymi biografiami (co sam autor przyznaje), ale jednak.
No i jest tutaj Gombrowicz, a inspiracji "Trans-atlantykiem" trudno odmówić.
Jako kryminał się to broni - nie ma tutaj wielu filozoficznych rozważań, a sprawa, może czasem nielogiczna, ale daje satysfakcję. No i jest to książka, która spodoba się fanom szachów.
Często myśląc o komediach kryminalnych mamy przed oczami durny humor lub przynajmniej powieści, gdzie jest więcej humoru niż faktycznie śledztwa. A u Alka... jest z tym całkiem nieźle. Całkiem ciekawa sprawa jak na ten gatunek i w ogóle ciekawie się to czyta.
Dzięki @crouschynca, bo o ile znałem autora, o tyle samą książkę chyba Ty polecałaś :)
To jest naprawdę świetna seria, a przynajmniej dobrze wpasowująca się w mój gust. Opowieść o detektywie, a nie o zbrodni per se. W dodatku pisania o nieco archaicznym świecie, ale w nowym stylu. Polecam spróbować pierwszą część - druga jest taka sama.
Piękny przykład, jak bardzo dobra seria YA może stracić na kiepskiej części, będącej w dodatku finałem. Śmiało mogę powiedzieć o tym, że to "fantastyka z szablonu" i tak miałkiej oraz przewidywalnej fabuły dawno nie czytałem. Tak się zdenerwowałem, że bigosu nie nadążam gotować, aby się uspokoić.
Jedyny plus jest taki, że nie będzie (mam nadzieję) czwartej części, bo mogłaby być gorsza i jeszcze bardziej zatrzeć dobre wrażenie po 1. i 2. tomie. No i nie powiem - cała seria (która jest ogólnie dobra, wręcz bardzo dobra) to dobry prezent z gatunku fantastyki młodzieżowej dla np. 15-latka. Ale jeśli jesteście starsi, to tej młodzieżowości może być tutaj za dużo.
Piękny przykład, jak zbyt duże zauroczenie pierwszą częścią (dałem 10/10) skutkuje rozczarowaniem drugą. To nadal dobra książka, mająca zalety poprzedniej, ale zwyczajnie wtórna i zwiastująca pewną stagnację. Oczywiście, to zbyt daleko idące wnioski, ale do trzeciej części będę podchodził z większym dystansem.
Z innej beczki - to jest tak ciepła na sercu kreacja fantasy, że aż się wzruszam. Taki powrót do bajkowych klimatów.
Moim zdaniem najsłabsza część serii, ale nadal świetna i nadal podtrzymuję zdanie, że to jedna z najfajniejszych trylogii fantasy, jakie kiedykolwiek czytałem. Tak, jestem dziecinny.
Jednocześnie mam wątpliwości, czy to faktycznie pozycja dla młodzieży - jeśli już, to dla starszej. A autor chyba trochę za dużo naczytał się erotyków i stwierdził "pa teraz!". Kristoff, kuźwa - gdybym chciał poczytać całe rozdziały o łóżkowych igraszkach, to bym kupił inne, nomen omen, pozycje.
Poza tym to, co zawsze - dużo przesady, humoru, krwi, brutalności, zwrotów akcji, a tutaj dodatkowo finał, który bardzo mocno kojarzy mi się z Sandersonem. Niestety, akurat w tym przypadku nie jest to dobre skojarzenie. Ale i tak polecam.
Książka brutalna i przerażająca, ale nie pod kątem krwi oraz horroru. To ponadczasowe ostrzeżenie przed totalitaryzmem i ustrojami, które mogą do niego doprowadzić. Na pewno warto znać, ale czy czuję przyjemność po przeczytaniu tej lektury... Nie powiedziałbym i nie chodzi o to, że zmusza do przemyśleń, tylko zwyczajnie miejscami mnie nudziła. Druga połowa ciut lepsza od pierwszej.
Przeczytałem tak szybko, bo siadam do trzeciej części serii "Nibynoc", więc rozumiecie.
Podjąłem pewne decyzje w sprawie praktyki zawyżania cen e-booków w stosunku do wersji papierowych.
Oto moja opinia (w lubimy czytać) nt. książki Metamorf:
"Moja opinia jest wyrazem buntu przeciwko traktowaniu czytelników e-booków jak złodziei. Cena e-booka 100% wyższa, niż książki papierowej, to naplucie w twarz użytkownikom czytników.
Ta pozycja skłoniła mnie do podjęcia ważnych dla mnie decyzji. Absolutnie nie kupię e-booka droższego od wersji papierowej, oraz każda pozycja, której e-book jest droższy niż papier, otrzyma ode mnie jedną gwiazdkę z niniejszym wyjaśnieniem.
Zachęcam również do podobnego podejścia wszystkich użytkowników czytników. Nie dajmy się traktować jak złodzieje". #książki#książkodon
Trudno czyta się tę książkę. I nawet nie chodzi o treść oraz znaczenie, gdyż wiadomo, że ona nie ma być wesoła, a raczej otwierająca oczy, ale formę, która trochę przynudza. Może się to zmieni - jeszcze ok. 210 stron.
JAKIE TO JEST DOBRE. No dobra, może nie stanowi ideału, bo jednak nie lubię erotyki w fantasy (a tu jest ostra) i kolejnej powieści o nierównościach społecznych, ale samo to, że ta druga część nie tylko spełniła moje wysokie wymagania po przeczytaniu "Nibynocy", ale je przewyższyła, o czymś świadczy. Jeśli dodatkowo lubicie Starożytny Rzym, gladiatorów oraz cięty humor, to coś dla Was. Choć wiadomo - najpierw trzeba przeczytać pierwszą część.
Wyobraź sobie, jak wyglądałby nasz świat… gdyby polowania na czarownice nigdy się nie skończyły.
Powieść „The Women Could Fly” idzie za tą myślą i dochodzi do, niestety, logicznych wniosków. Oczywiście, że kobiety niezamężne – zwłaszcza te pod trzydziestkę i później – znajdowałyby się na celowniku państwa. Oczywiście, że kobiety z mniejszości etnicznych i seksualnych byłyby na celowniku BARDZIEJ. Nie mówiąc już o tym, że osoby trans i geje też nie umknęliby prześladowaniom. Oczywiście, że w imieniu prawa wciąż płonęłyby stosy.
(Jeśli powtarzasz daną czynność trzy razy, możliwe, że jesteś czarownicą. Czy rozmawiał_ś ostatnio z kozłami? Albo innymi zwierzętami?)
Okej, powyższy opis może się kojarzyć z kolejną kopią „Opowieści podręcznej”, przyrzekam jednak, że Megan Giddings nadaje tej historii swój własny styl i urok. Pierwszy akt powieści z dużą wrażliwością i wyczuciem przedstawia tę alternatywną, a jednak niepokojąco bliską rzeczywistość. Pozwala nam też poznać główną bohaterkę, Jo, jej teraźniejszość oraz dorastanie naznaczone utratą matki, queerowością w przemocowo heteronormatywnym świecie i strachem przed podejrzeniami o czary.
Jak to często bywa w powieściach, Jo w pewnym momencie rusza w podróż… Owocuje ona zwrotem akcji, który rozpoczyna drugi akt historii. Ta środkowa część podobała mi się najmniej. Nie wchodząc w szczegóły, bohaterka dostała szansę zwiania z tego opresyjnego świata… Tylko no, halo, pytanie brzmi: a co z tymi, których zostawiłaby za sobą? Mają gnić i tęsknić za nią, tak jak ona tęskniła za matką? Czy w ogóle ucieczka jest w takiej sytuacji etyczna? Przez chwilę zwątpiłam, czy autorka na pewno przemyślała te kwestie. Mogę was jednak od razu uspokoić: trzecia część „The Women Could Fly” odpowiada na te pytania w sposób wysoce satysfakcjonujący i daje Jo takie zakończenie, na jakie zasługuje.
Magiczna książka, nie tylko dlatego, że po części opowiada o magii. Na #sierpieńszalonychniewiast jak znalazł!
Kilka dni temu otrzymałem od CDProjekt i wydawnictwa Powergraph nową książkę Rafała Kosika osadzoną w świecie #Cyberpunk2077. Lekturę właśnie skończyłem, więc wracam do Was z wrażeniami. ;]
Muszę zacząć od tego, że książkowe adaptacje gier kojarzą mi się głównie z bezwartościowymi dla czytelnika tworami które wydawca zlecił, a autor odbębnił, ku uciesze odhaczajacych kolejne pole w tabelce marketingowej decyzyjniaków. Odbiłem się w przeszłości od wielu takich eksperymentów i przyznaję, że do "Bez przypadku" podchodziłem bez większych nadziei. Jak się okazuje, był to błąd. Ale o tym za chwilę.
Książka opowiada o grupie obcych sobie przegrywów bez doświadczenia i przygotowania, zwerbowanych do jednorazowej akcji pod groźbą upublicznienia zebranych na nich brudów. Akcji, która wbrew wszystkiemu się udaje, a jak pewnie się domyślacie, ścieżki bohaterów rozchodzą się tylko na chwilę. Więcej oczywiście nie zdradzam, ale liczba komplikacji, przypadków i "przypadków" tworzy na kolejnych stronach złożoną i angażującą do samego końca historię od której trudno się odkleić.
Night City które poznałem w grze jest tutaj w każdym szczególe - w lokacjach, markach, wszczepach i frakcjach, ale też w mentalności ludzi, poczuciu beznadziei i codziennej walce o przetrwanie. Każdy z bohaterów ma swoją wersję snu o wyrwaniu się z gówna w jakim żyją i każdy z nich jest w stanie oddać wszystko za ziszczenie tego snu. Autor nie tylko świetnie odnalazł się w świecie z jakim przyszło mu pracować, ale i stworzył bohaterów i historię doskonale do niego pasujące.
Nie jest to może książka która rozdziera duszę i kieruje życie czytelnika na nowe tory, ale w swojej kategorii nie tyle depcze nisko postawione oczekiwania, ale i broni się jako dobra historia - ogólnie. Dla mnie wyznacznikiem będzie to, że gdyby pojawiło się więcej Cyberpunkowych książek od Pana Kosika, to chętnie po nie sięgnę.
Długo czaiłem się na tę książkę, bo steampunku jest stosunkowo mało na rynku, a ja swego czasu byłem nim mocno zainteresowany. W końcu przeczytałem "Zadrę", w której steampunku może jest ciut mniej niż się można spodziewać, ale jak najbardziej pasuje to do nurtu, tylko zamiast wiktoriańskiej Anglii mamy Francję, Polskę walczącą o niepodległość (tak jakby) i Rosję (też... tak jakby).
Książka wolniejsza niżbym chciał, ciut przegadana, ale to ma swój urok plus nie jest aż tak wolna. Fani wyładowań elektrycznych i taktyki wojskowej z początku XIX wieku ją polubią. Natomiast trochę mnie wymęczyła.